Ο Dr. ΚΑΝΟ ξεκίνησε να εξασκείται στο Ju-jutsu για να ενισχύσει το αδύναμο σώμα του. Εξασκήθηκε παράλληλα σε δύο σχολές: 1)Tenjin Shinyo ryu. 2)Kito ryu. Όταν συναντούσε διαφορές στη διδασκαλία των τεχνικών, πολύ συχνά βρισκόταν αντιμέτωπος με μία σύγχυση, σχετικά με το ποιά ήταν η σωστή. Μοιραία οδηγήθηκε στην αναζήτηση μιας υποκείμενης αρχής, η οποία θα είχε εφαρμογή , τόσο όταν κάποιος χτυπά έναν αντίπαλο, όσο και όταν τον ανατρέπει. Μετά απο διεξοδική μελέτη του θέματος, διέκρινε μια βασική αρχή πίσω απο όλα αυτα: “Seyryoku Zenyo”, που σημαίνει «μέγιστη αποτελεσματικότητα με την ελάχιστη προσπάθεια». Με βάση αυτή την αρχή, εξέτασε όλες τις μεθόδους άμυνας και επίθεσης. Το σύνολο των τεχνικών που προέκυψε ως αποτέλεσμα, το ονόμασε Judo, το οποίο ήταν ένας αναθεωρημένος κορμός από τεχνικές και χτυπήματα, ενώ επίσης με την αρχή αυτή μεταμόρφωσε την παραδοσιακή αρχή «Νικώ τη δύναμη μέσω ευλιγισίας». Αυτή η νέα αρχή εξετάσθηκε τόσο ως ακρογωνιαίος λίθος των πολεμίκων τεχνών, όσο και ως μια αρχή χρήσιμη σε πολλές πτυχές της ζωής. Ένιωσε δηλαδή ότι η εν λόγω αρχή, θα μπορούσε να συμβάλλει πολύ στην ανθρώπινη και κοινωνική ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένης και της αρχής “Jita Κioey”, που σημαίνει «Αμοιβαία ευημερία για τον εαυτό μας και το κοινωνικό σύνολο». Η παραπάνω αρχή προσδιορίστηκε από τον ΚΑΝΟ ως κατάλληλος στόχος της εκπαίδευσης.

O KANO ήταν πτυχιούχος πολιτικών και οικονομικών επιστημών και άριστος γνώστης της παιδαγωγικής φυσικής αγωγής. Το 1882 ίδρυσε το “KODOKAN JUDO Institute” με σκοπό αφ’ενός να διδάξει τεχνικές άμυνας και επίθεσης για την ενίσχυση του σώματος, και αφ’εταίρου να συμβάλλει στην αφιέρωση του ατόμου στην κοινωνία. Επίσης διετέλεσε ως διευθυντής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του Τόκυο. Ίδρυσε μια γενική σχολή σωματικής αγωγής με στόχο την κατάρτιση των εκπαιδευτικών, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ποιοτική σωματική αγωγή στην ιαπωνική νεολαία. Ακόμα βοήθησε στην ίδρυση της ιαπωνικής ένωσης ερασιτεχνικών αθλημάτων. Το 1909 έγινε ο πρώτος Ιάπωνας μέλος της διεθνούς ολυμπιακής επιτροπής (Δ.Ο.Ε). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του Βαρώνου Πιερ Ντε Κουμπερτέν και είχε ενεργό ρόλο στο Ολυμπιακό κίνημα. Για 30 χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση του νέου αθλήματος. Ταξίδεψε στο εξωτερικό 13 φορές διδάσκοντας και επιδεικνύοντας το JUDO, προκειμένου να το παρουσιάσει σε όλο τον κόσμο. Δεν πρόλαβε να δεί την είσοδο του Judo στους Ολυμπιακούς αγώνες(1964),ούτε την ίδρυση της Διεθνούς ομοσπονδίας (1951),τη σύσταση της οποίας είχε προτείνει ο ίδιος απο τη δεκαετία του 1930. Απεβίωσε το 1938 κατά τη διάρκεια επιστροφής του στο Τόκυο με το πλοίο Hikawamaru σε ηλικία 79 ετων. Επαινέθηκε ως “ο πατέρας της ιαπωνικής φυσικής αγωγής”.

Το Judo ήρθε στην Ελλάδα μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο από ένα καθηγητή Αγγλικής,τον Βάος. Το 1977 αναγνωρίστηκε επίσημα ως άθλημα και εντάχθηκε στον ΣΕΓΑΣ , ενώ το 1985 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο που σήμερα αριθμεί 150 και πλέον σωματεία με δύναμη 6000 αθλητών.

Το Judo έχει αγαπηθεί απο όλες τις γενιές και απο όλες τις ηλικίες. Οι ασκούμενοι παρουσιάζουν μια αρκετά μεγάλη ποικιλομορφία όσον αφορά τα κίνητρα που τους διακατέχουν, και τους σκοπούς που υπηρετούν. Κάποιοι θέλουν να δυναμώσουν το σώμα τους, κάποιοι άλλοι το πνεύμα τους. Κάποιοι θέλουν να βελτιώσουν την υγεία τους ενώ άλλοι απολαμβάνουν το αίσθημα ευεξίας μετά την άσκηση. Κάποιοι επιθυμούν να ακολουθήσουν την αθλητική καριέρα, ενώ άλλοι επιλέγουν να προσφέρουν απο το ρόλο του διαιτητή αγώνων. Η ίδια η φύση του αθλήματος με την πληθώρα των τεχνικών που το χαρακτηρίζει και την απεριόριστη δυνατότητα εξελιξής του τεχνικά, διατηρεί άσβεστο το ενδιαφέρον των ασκούμενων λόγω του ότι η μάθηση έχει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξάσκηση. Ακόμα όμως και οταν φτάσει κανείς στα ανώτερα επίπεδα γνώσης του αθλήματος, τότε μπορεί να προσφέρει τις γνώσεις αυτές, μέσα απο το ρόλο του δασκάλου και να απολαμβάνει τη χαρά της διδασκαλίας.